Het is een prachtige, zonnige nazomerdag. We hebben allemaal een eigen plekje gevonden in de grote tuin. Sommigen liggen op een kleed in het gras, iemand zit op een bankje onder een oude boom en een ander wandelt door de moestuin. Er wordt rustig gewerkt aan een reflectieopdracht. Ik ruik de geur van veldbloe
men en geniet.
Ik sta in de kapel, omgeven door het zachte kaarslicht. De avondviering is begonnen. Een serene stilte vervult de ruimte. De wind waait rondom ‘Klein Sion’. Het voelt veilig en vertrouwd. Er is slechts één moment, en dat is nu. Zacht klinken de klanken en woorden. “Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft”.
We lopen over de dijk, richting de IJssel. De mist hangt over het weiland. Op het geluid van weidevogels na, is het stil. Dikke regenwolken kondigen de komst van de herfst aan. Ik vind het fijn, dit seizoen. De gure wind, de prachtige kleurschakeringen in de bomen en de bijzondere luchten.
Ik leg een vraag in ons midden. Ieder loopt zijn eigen pad richting het water. Op dat moment breekt de zon krachtig de wolken. Ik voel de warmte op mijn gezicht. Dan hoor ik het plonzen van de stenen in de rivier.
Het is ons laatste bezinningsmoment. We zitten in de serre en rapen de vruchten op van deze retraite. Plotseling klettert de regen op de ramen. We moeten allemaal glimlachen. Vanmorgen de zon en nu de regen. Voeding voor ‘de boom’, de krachtige metafoor die staat voor onze persoonlijke groei. Wat een treffend beeld om mee af te sluiten.
Ik blik terug. Dankbaarheid vult mijn hart. Het was goed. Deze retraite. Ik kijk uit naar de volgende keer in november. Dan zullen we de houtkachel branden.